bir sabah uyandım,
her şey hâlâ yerli yerindeydi,
ama ben,
hiçbir şeyin ortasında yoktum artık.

bardaktaki su ılıktı,
camda kuş sesi,
perdede sabah,
ama ben hiçbirine yüz vermedim.

birileri hâlâ beni hatırlıyordur sandım,
oysa herkes kendi gürültüsünü dinliyormuş.
ben en sessiz çığlığımı attım,
sesimi duyan olmadı.

dün gibi değil artık dertlerim,
kanamıyor, ama kabuk da tutmuyor.
ne istedim bilmiyorum,
ama bu olmamalıydı.

sustuklarım,
söyleyemediklerim kadar yormuyor beni artık.
çünkü içimde bir şey kırıldı,
ve ben o sesi ezberledim.

gidenin dönmediği sokaklar gibi,
bakıp geçilen bir vitrindim belki.
ben bir ihtimaldim,
ama kimse ihtimalle uğraşmak istemedi.

şimdi her şey yerli yerinde,
ben hariç.
biri nasılsın dese,
“iyiyim” derim, çünkü iyi değilim demek bile fazla geldi.

bir gün herkes kendi yorgunluğuna döner,
ben çoktan gittim.
kimse uğurlamadı,
ben de vedasız yürüdüm.