yalnız bir kürede
yedi milyar yalnız insan...

intiharlar duyuruyor tenimin kuruluğu
taze intiharlar
bir bir düşüyor yuvarlanıp
kopuyor
yüzeye zar zor tutmuş ince kökleri
çıldırtıyor
delirtiyor
gebertiyor sessizlik
ve benim benliğim anlatamıyor beni
yetmiyor lugatım
yetmiyor zihnim
güçsüz uzaklığım
cehalete yaslı bilgim ve dönmeyen dimağım
sırtına gökdelen çökmüş bir zemin katım...

yıldırımlardı şairlerin silahları
göz yaşıydı satırlar
baştan başa karamsarlık
karanlık ve gülün hikayesi beslerdi güçsüz parmaklarını
sevgiliydi hep asaleten sarsıntılar
ve o nazarlarda eritirdi ömrünü
kambur sırtında ki utancı
kalbinden bacaklarına
sonra ayaklarına inen yere vuran o sancı
inancı...

tabiat ananın saçlarından yer yüzüne ulaşan sular
hayat veremezdi gagasız kuşlar ve dilsiz yılanlara...

anlayacağın ezelden ebede hasret kokardı her satır
hasret kokmalıydı
anlatılmaz başka kelimelerde bu kadar yağmur tanesi
hep aynı alıntılar kıyameti getirir
ve her aşığı yakardı ateşi sevdanın
ulaşılamayan meşhur leylalar doğar
kavrulan mecnunlar sırf
masalları destanları beslemek uğruna can verirdi
karıncalar azmi taşırken sonsuzluğa yılmadan
ayakları yere basan basmayan her canlı onlara manasızca bakar
küllerini saçardı ölülerinin nehre...

kim bilir denizler ne kadar bıkmıştır mavilikten
gökyüzü ne denli pişmanlıkla aynı yerinde durdu
dağlar gibi...

bir o kadar karmaşık
kırışık yüzlerin feryadı
nice intihar nazarı değdi yeryüzüne
asırlardır uykusuz topraklar
asırlardır yalnız insanlar
taşlar...

can-i