bir soyguncuyum
ucunu çaldım...

ucu bucağı görünmeyen
bir vurguncuyum...

bataklık kurumuştu eski evimizin
yıllık yıkıntılarına nazır bahçesinde
çile boyu yollarıyla eşlik eden çıkmazı
arka arka yürüyen bir ceketle
buluştururdu kolları katlanmış krallığı...

bilmem anlatabildim mi
o sevicini taş altlarında yaşayan akreplerin
gölgelere pusmuş soğuk sırt renklerine...

putlaşmış dizlerinde çöküş izleri
zarif bir oğul kadar soyutlansa da
ensesinde ki teri yazıyordu gereksiz tüm şeyleri
soluk soluğa bir ölümü izliyordu gözleri
yarı kesmiş azığının üstüne çöreklenen bir karınca
öyle donuktu ki çaresiz bekleyişi
tahtını kaybetmişliği onu endişelendirmiyor
aksine aklına dahi gelmiyordu
öyle donuktu ki
iki kişiydi artık
ötekini arıyordu ellerinin altında
keşke görebilseydi eskisi gibi...

kan ter içinde uyudu bir terslik var
hissedişlerini kaybediyor varlığını katlediyor
yavaş yavaş hızlanıyordu öteki
nutku tutuldu hala elleriyle yokluyor
son çırpınışlarında tüm gücü
öteki...

can-i