Ne garip bir duygu güven duygusu... Huzurun temel taşı sanki.. Korkularımızı, kuşkularımızı , çekinmelerimizi bertaraf ederek bize bulunduğumuz yere yada hayatımızdakilere bağlanma olanağı sunar. Zarar görmeyeceğimizi beynimize iletir ve kendimizi koşulsuz teslimiyete bırakmamıza olanak tanır...

Kazanılması, inşa edilmesi çok zaman, çok çaba isteyen bazen çok uzun süreler süren bu duygumuz ne kadar çabuk yıkılır şaşılacak şey... Bazen sadece bir kaç saniye yada bir cümle yeter yıkılmasına... Yerle bir olması da gerekmez üstelik.. Küçük bir sarsılma, zedelenme ve çatlak bile yeterli , özenle ördüğümüz güven duygumuzun yok olmasına...

Ve arkasından gelen şüphe sinsice ele geçiriveriyor benliğimizi...Huzur huzursuzluğa, inanç inanmamaya, koşulsuz bağlılık kopuşa evriliveriyor...

Ne kadar çabalarsan çabala, artık hiç bir şey eskisi gibi olamıyor... Her söze , her davranışa hep bir ''acaba '' ekliyorsun farkında olmadan...

O acaba , senin kendine olan inancını ve özgüvenini de zedeliyor, sana seni de sorgulatmaya başlıyor. Yaşam sevincinin ibresini hızla aşağıya çekiyor. Tatsız, tuzsuz günler uzadıkça uzuyor önünde.. Yeniden o duyguyu sıfırdan inşa edinceye kadar...