Gitmeliyim ... Bu aralar kendimle konuşurken en çok duyduğum kelime bu galiba...Gitmeliyim..

Gereklilik içeren bir kelime...Gitmek istiyorum yada gidesim var değil.. Zorunluluk... Mecburiyet barındırıyor...Gitmek kolay diyorum dönüp kendime...İyi de ben giderken içim geride kalıyorsa...Sesim, sözcüklerim, gülüşüm, aklım ve en önemlisi kalbim kalacaksa gittiğim yerde gitmiş olacak mıyım gerçekten deli gibi özleyeceğimi bilirken...

Kalsam olmaz, gitsem gidemem ..Ne büyük bir çıkmaz...Bazen yak büyün gemileri çek git diyorum...En kötü karar, kararsızlıktan evladır...Ama tek bir adım atmaya mecalim yok gibi.. Gidersem geride bıraktıklarım beni rahat bırakmayacak ki...Düşünmekten, özlemekten, merak etmekten gittiğim yere de ait olamayacağımı adım gibi biliyorum..

Çıkmaz sokaklarda dolaşıp bir türlü çıkışı bulamayan bir divane gibiyim.. Dolaşıp duruyorum amaçsızca.. Her iki durumun da artılarını eksilerini akıl terazimde tartışıyorum git tarafı ağır basıyor, dönüp kalp terazimde tartıyorum kal ağır basıyor.. En kötüsü de kalbimle aklımın birbiri ile olan mücadelesinin arasında sıkışıp kalmışlık hissi.. Hangisi diğerine üstünlük sağlayacak bilmiyorum.. Elbet biri diğerinden ağır basacak önünde sonunda biliyorum ama asla kazananı olmayacak bu çarpışmanın.. Ağır yaralarla berelerle kanayacağım yine.. Ne gitmek ne kalmak zor değil aslında zor olan sanırım seven olmak...