Hiç kimsenin görmediği kör kuyudur içim;

Karanlık aşı, yalnızlık yok suyudur içim.

Bir elim muamma, bir elim kararıdır bana,

Bir elim muamma sorular kalır yalnızlığa.

Hangi yöne baksam dağ,

Ya da dağ gibi çağ dikilir karşımda,

Zamanın yolcusuyum elbet; ona şüphe yok,

Zaman, karanlık mazidir arta kalan,

Ya da karanlık bir menzil, ulaşılamayan ..



Hangi yöne baksam yok benden eser,

Ya da yokmuş gibi davranır her şey,

Ne olur güldürmeyin, benim mi bu ev?

Bu aile, ana, baba, kardaş ve hatta çocuklar.

Ya bu aynadaki yabancı adamda kim?

Kimin bu yalnızlığından bihaber mağrur gözler?

Benim mi? “ben” diyen kalabalık sözler,

Ne olur güldürmeyin,



Bir aradasınız hep, gerçekten birlik misiniz?

Birinizin diğeri kadar yanar mı canı?

Yalnız olamamak yormaz mı insanı?

Sessizce haykırıyorum, sizler gibi olmak istediğimi,

Hayret! Ne alışkanlığım var istemeye,

Ne de yüzüm, yüzsüzlüğe.

Söyleyin ne olur, gerçekten sizler farklı mısınız?

Yoksa hepiniz aynı mısınız?

Ben gibi, ya da biri diğeri gibi, anlaşılamayan ..



İçimde bir çocuk var, henüz açmakta gözlerini

Ne olur yaklaşmayın, görmesin sizi,

Ben ona canım diyorum, kuzum, yavrum

Ve hatta yalnızlığım,

Ne kin biliyor ne de nefret,

Süfli duyguları da yok, hayret!

Ne olur tanıtmayın kendinizi insan yığınları,

Kalabalıklarınızla boğmayın,

Ne olur, yalnızlığımı öldürmeyin.