Bir alaz ateşti yüreğimi yakmaya yeten

Bin ahın dağlarda çığladığı

Kınalı ellerinden içmiştim ab-ı hayatı

Suların çekilişinden bu yana kasıp kavuran bir tufana gönül koymuştu.En çok gidişler incittir insanı derken, gözleri ıraklara yatışından anlamıştım, mahsun ve garipliğini. "ne gelen var ne giden be evladım, İşte bu bayramda Yalnızım"…

Ağzı bıçak açılmamış bir sürgüne hapsetmişti iki göz odalı evinde.

Ayağını çekmişti topraktan.kırık dökük sofanın üzerinde duran albümü aldım elime.

Hiç değiştirmedim yerini dedi usulca ,ılık bir sesle

Kim bunlar anlatsanıza bana dedim…

Hayatım işte,hayatımın tümü/bütünü.sonra gözlerini duvara iliştirdi.dalgın bakışlarından süzülen gözyaşlarıyla-evimin çiçeğiydi,olmazsa olmazımdı,kodu gitti ,işte dedi.

Ölüm ne kadar acı ve ibretli. sanırdım ki o giderse ben oyalanmam buralarda. o giderse içemem bir yudum suyu, o giderse geçmez geceler, olmaz şafak…

Kendime, verdiğim sözlerin hepsi yalanmış. ona da demiştim bunu gitmeden önce.

O ise hep "insan halleri yiğidim, yaşarsında, sabaha çıkarsında,kana kana suyunu yudumlarsında."

Peki ya evlatların dedim?

Dünya telaşı işte,insan insana yüktür ,taşıyamadılar beni.istemedim ki taşısınlar.Gel şehre gidelim ne var burada alt tarafı birkaç dönüm toprak ,zaten işleyecek halinde yok.ne yi beklersin ki!...

Halbuki Bu eve bu köye gelin geldiğinde daha onyedi yaşımdaydı.Bir avuç toprak bizim en kıymetli en vefalı dostumuzdu.burada nefes almayı öğrendim.ciğerlerim tıkanır o koca şehirde ,dedim.

Sonra bu kapının kollarında izleri var evimin çiçeğinin.bastığı toprak,abdestlendiği kuyunun suyu,dumanlı dağlara karşı serdiği seccadesi.bu elimdeki tesbihi. bahçedeki çınar ağacı,üzerine adını kazıdığımız …

Yalnızlıktan korkmuyor musun,ya sana burada bir şey olursa kimin haberi olur ,dedim.

Olsun ,ne olacaksa olsun vaktidir.bu bahçede kaynasın kazanım,aynı bahçeye ,aynı çınarın dibine gömsünler beni de.

Albümün içinden bir resmi alıp çekti…işte dedi işte gönlümün, yüreğimin, sahibi.