Zaman çok ağır, çok sancılı geçiyor...Yüreğimdeki kamburla var olmanın varlığıma verdiği sızıyı hiçbir hayata sığdıramam artık. Uslanmıyor da ruhumdaki zehirli karanlık!
Oysa...
Ben seni gözüm kapalı sevdim yar..

Kapattım dünyaya kara gözlerimi, simsiyah bir aydınlıkta yüreğimle bildim de seni sevdim.
Kendi kaybolmuşluğumu, kahrolmuşluğumu, kederimi, yenilgimi, isyanımı unutup da, seni acınla sevdim.... İçimdeki tüm kelimeleri susup, sessizliğimle sevdim seni... Bunca kirlenmişliğin, kirletilmişliğin, unutulmuşluğun hüküm sürdüğü zalim bir coğrafyada, insana inat lekesiz sevdim ben seni...
Umursamadın, öyle mi sevgili?
Bir kez olsun gölgeni düşürmedin ışığı sönmüş gözlerime. Benim senin için, sana doğru, yalnız sana hep sana geldiğim yollardan aşkla, sevdayla, yorulmadan sana koştuğum yollardan, sen hiç dönmedin geri.
Yol oldun, öyle mi sevgili?
Yaşamımı yasa boğdun, öyle mi?
Ama kendimle boğuşmaktan yoruldum artık ben.
Söylesene adı da yüreği gibi zehirli sevgili, yok muydu bıraktığın bu ölümcül yaranın panzehiri?