Kod

Benim hiç sapanim olmadi anne
Ne kuslari vurdum
Ne de kimsenin camini kirdim
Çok uslu bir çocuk degildiM ama
Seni hiç kirmadim, hep boynumu kirdim
Ben hayatim boyunca
Bir tek kendimi vurdum
Suskun görünsem de
Firtinali ve magrurdum anne
Bir mizrak gibi
Aynada hep dik durdum anne
Ben sana hiç bir gün laf getirmedim
Leke sürmedim
Ama gögsümü çok hirpaladim
Kalbimi çok yordum
Ben hayatim boyunca, en çok kendimi sordum
Benim hiç sevgilim olmadi anne
Ne bir yuva kurdum
Ne bir gün sansim güldü
Öpemeden bir bebegin gidisini
Tükendi gitti çagim
Kimi yürekten sevdiysem
Yüregini baskasina böldü
Bir muhabbet kusum vardi
O da yalnizliktan öldü
Sen beni gögsünde
Hep acilarla mi sogurdun anne
Yoksa evlat diye
Koca bir tas mi dogurdun anne
Eziyet degilim, zahmet degilim
Musibet hiç degilim;
Bir senin mi balina sinek kondu, söylesene
Dogurdun da beni
Ne ile yogurdun anne
Benim hiç hayalim olmadi anne
Ne seni rahat ettirdim
Ne kendim ettim rahat
Bir mutluluk fotografi bile çektirmedi bu hayat
Kaybolmus bir anahtar kadar
Sahipsizim anne
Ne omuzumda bir dost eli
Ne saçimda bir sefkat
Say ki yollardan akan
Su faydasiz çamurdum anne
Say ki islanmaktim, üsümektim
Say ki yagmurdum anne
Bunca yildir gözyaslarini
Hangi denizlere sakladin
Oy ben öleyim
Sen beni ne diye dogurdun anne