Ayrılık dedikleri
bir kapı sesi değil aslında…
Gidenin ayak izinden çok,
Kalanın yüreğinde bıraktığı sızı.

Sen gittin…
Ve bende bir şeyler eksildi;
Adımın yankısı bile
odanın duvarlarında kayboldu.

Ne bir “hoşça kal”
ne de bir “dönüş” umudu bıraktın…
Sadece sessizlik çöktü
aradaki tüm cümlelerin üzerine.

Anladım ki;
Ayrılık en çok,
“Birlikte kurduğumuz” hayalleri yaralıyor.
Geride kalan hatıralar,
Bir zamanlar gülüşlerimizle süslediğimiz o anlar…

Ben yine aynı insanım,
Ama kalbim artık eskisi gibi değil.
Kırılan yerlerim keskin,
Sustuklarım derin…

Ve sen…
Gidişinle beni yıkmadın aslında,
Sadece yeniden ayağa kalkmam gerektiğini öğrettin.
Çünkü ayrılık, bazen acıtır;
Ama sonunda insanı güçlendirir.

Şimdi…
Yollarımız farklı,
Gönlümün rüzgârı başka yere esiyor.
Seninle bitti,
Ama bende başkası yeşerecek—
Belki yavaş,
Ama mutlaka olacak…