Günümüzde psikolojik hastalıkların toplumda hızla yayılması devam ederken dikkatlerden kaçan mühim bir durumdan bahsetmek isterim.

Sizlerin de dikkatini çekti mi acaba ?

Evlerde herkes birbirine bağırarak konuşuyor.

Baba yüksek perdeden ne demek istediğini ifade ediyor.

Anne aynı şiddette anında atağa geçiyor.

Çocuklar tüm bu karmaşada “aile içi iletişim bu olsa gerek” diye düşünüyor.

Ve yanlış örneklerle büyüyorlar.

Tanıdık geldi mi bilmiyorum sizlere?

Ne kadar acıdır ki bunun farkına varışımız, çocuklarımız boyumuza ulaşıp, karşımızda bağırarak saygısızca cevaplar verdiğinde anlıyoruz ne yazık ki.

Ve vahhlar eyvahlar başlıyor ama artık çok geç!

Bahtiyarlıktan uzak bir yuva ve acı bir ifade yüzlerimizde.

Çok sevdiğim sözlerden biri;

“İçinden kadın haykırması yükselen bir ev, bahtiyarlık yüzü görmemeye mahkumdur. ” (Sadi Şirazi)

Sükutu, sabrı, konuşurken karşındakinin sağır olmadığını, onunda bir kalbi, duyguları olduğunu ve neler hissedeceğini; çocuk ailesinden öğrenir.

Anne-baba tüm bu hasletlerden uzak ise o zaman çocuklarına ne verebilir?

Tahammülsüz bir nesil ve gençliğin söylemiyle atarlı bir gençlik!

Sakinliğin, huzurun ve saygının yuvaya yerleşmesi için, yeri geldiğinde gözlerin konuştuğu,
yeri geldiğinde beden dilinin öne çıkıp iletişime geçmesi, sözlerin kıymetinin artmasına neden olur.

Her daim söz ilmi hakim olmaz yuvaya hal ilmi daha etkilidir.