[KhjkL ✓]

Gecenin sînesine çökmüş bir hicrân-ı derûn,
Gökler ağlar, sanki kalbimden süzülen her günahın zuhûr-u nûnu.
Damlalar düşer pencereme, her biri bir hatıradır,
Sensizliğin firâkı, ruhuma saplanmış ince bir hançerdir.

Ey mâzi bahçemin solmayan gülü, ey hicrânın sâhibi,
Hâlâ rüzgârda kokun var, sanki gönlümün talibi.
Yağmurla birlikte iner üstüme sükûtun perde perde,
Her damla, bir kelâmın, bir bakışın yankısıdır derde.

Hatırladım o dem’i, yağmurla sarmalanmış yolları,
El ele yürürdük, semânın ağlayan gözleri altında.
Şimdi ise o sokaklar tenhâ, nâlân bir kervân gibi,
Sensizliğin ıssızlığında yankılanır eski zaman gibi.

Sokak lambası altında titreyen ışık,
Gözlerimdeki nemle birleşir, yıldız olur uzak.
Gecenin sükûtu içime işler, gönlüm perîşân,
Seninle dolu her köşe, şimdi bir gurbet misâli virân.

Ey firkatin sultânı, gönlümün yâri,
Adın hâlâ dilimde bir duâ gibi, sessiz ve âşinâ.
Lâkin ne gök kubbe ses verir, ne rüzgâr getirir nefesini,
Yağmurun nağmeleri bile senin sesin kadar lâtif değil ki…

Kalbim, bir mektup misâli mürekkebi dağılmış,
Satır satır seninle yazılmış, ama cevapsız kalmış.
Her damla, bir hece gibi düşer ruhumun sahifesine,
Ve her biri “gel” diye fısıldar sükûtun âhengine.

Hasretin içimde bir yangın değil artık,
Sessiz bir kül yığını, altında gizli bir kıvılcım.
Gözlerimi kaparım, rüyâda değil hakîkatte görürüm seni,
Zîrâ bazı sevdâlar zamânı aşar, yağmurla mühürlenir ezelî.

Ey yâr-i nâdîde, ey gönlümün sabrını sınayan füsûn,
Ben hâlâ o ilk yağmurun altında kaldım, mahzûn.
Seninle ıslanan o an, hâfızamda bir levha-i aşk,
Ne zaman yağmur yağsa, kalbim yine sana taşar, yavaş yavaş.

Ve şimdi…
Gecenin koynunda, yağmurun ritmine sinmiş bir bekleyiş var,
Bir yârin sesi, bir nâzenin bakışı, bir vuslat ihtimâli arar.
Zîrâ bazı ayrılıklar yazı değildir, kaderin ince bir oyunudur,
Ve bazı aşklar, yağmurun altında ebediyete dokunur…

O~