Yorumlar

Hacer · #1

Namaz…

Namaza ilk başlayanlar iyi bilir;
alnın secdeye değdiği an insanın yüreğini tarif edilemez bir huzur kaplar.
İçinde bir değişiklik hisseder insan,
adını koyamadığı bir dinginlik yayılır kalbine.
Beden sakinleşir,
kalp Rabbine yönelir,
zihin dünyalık meşguliyetlerden sıyrılır.
İnsan, aradığı huzuru belki de ilk kez orada bulur.

Namaz, Rabbine bir teşekkürdür aslında…
Verdiği sonsuz nimetlere karşı bir şükür secdesidir.
Günde beş vakit huzura varmak,
kalabalıklardan,
telaşlardan,
sıkıntılardan uzaklaşıp yalnızca Rabbine yönelmek…
Ama ne gariptir ki,
insan için çoğu zaman ağır gelir.
Oysa Rabbimiz her gün bizi rızıklandırmaz mı?
Unutsak da,
gaflete düşsek de,
O yine de bizi nimetleriyle kuşatmaz mı?
Sadece bunun için bile secdeye varıp teşekkür etmemiz gerekmez mi?

Namaz, insanın Rabbine yönelişidir.
Dünyayla bağını kesip,
kalbini sonsuz kudrete bağlamasıdır.
Secdede başını yere koyarken aslında bütün yüklerinden kurtulur insan.
O anlarda dünya susar, kalp konuşur.

Namaz hem ruhun hem bedenin şifasıdır.
Yürek huzur bulur,
kalp ferahlar,
beden dinlenir.
İnsan namazla Rabbine yaklaşır,
Rabbine yaklaştıkça da kendi özünü bulur.
Çünkü kulun en yakın olduğu an,
alnının secdede olduğu andır.

Ve işte o an, gerçek huzurun ta kendisidir.