![]() |
| | #1 |
| Karanlık çökmüş ruhumun Aydınlığa erişi Aşkla oldu Yarım kalan hayallerimin son noktası Boş sokaklarda sarhoşça gezen bir ben oldu Oturdu bir merdiven başına, gelene geçene dert yandı Leyla oldu aşkın yollarında, onu bulan tek Ay Işığı oldu Dolduğu da oldu gözlerinin, gülen insanlar görünce mesela Umudunu yitirmişti o da, izlemekle yetindi merdiven başında Masal gibi dinledi aşkı, sanki hiç yaşamamıştı kalbinin en ücra köşesi... Aşkı açıktan duymak istedi bir kez Şevkle dinledi her mısrasını aşkıb Kayboldu iç boşluğunda, aşkı anımsadı...ama hatırlayamadı... Yalnızlığın kıyısında kenara itilmiş bir ben var, Okyanusların derinliklerinde bulunmayı bekleyen. Lazım gördü kalbi sevmeyi, görmediği, duymadığı diyarlardan birini Lakin var mıydı öyle biri? Olsa da sevmeyi bilmez ki kalbi... Ay'ı izledi, Güneş'i izledi günlerce, kalbindeki sızı dinmedi Razı geldi mahpus olmaya bu yollarda, yalnız başına yetindi Issız oldu aşkın yolları, yıllar boyunca uğrayan olmadı Neresindeydi tükenmişliğin, hangi evresiydi bu? Dayanamadı, yaşayan bir ceset oldu kaldı Aşkın yollarında... Kayboldum Aşk Yollarında... 👍 7
________________ yildizlar da neymis gozlerin varken? | |
| |
| Şu Anda Bu Makale Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir) | |
| |