Karanlık çökmüş ruhumun
Aydınlığa erişi Aşkla oldu
Yarım kalan hayallerimin son noktası
Boş sokaklarda sarhoşça gezen bir ben oldu
Oturdu bir merdiven başına, gelene geçene dert yandı
Leyla oldu aşkın yollarında, onu bulan tek Ay Işığı oldu
Dolduğu da oldu gözlerinin, gülen insanlar görünce mesela
Umudunu yitirmişti o da, izlemekle yetindi merdiven başında
Masal gibi dinledi aşkı,
sanki hiç yaşamamıştı kalbinin en ücra köşesi...

Aşkı açıktan duymak istedi bir kez
Şevkle dinledi her mısrasını aşkıb
Kayboldu iç boşluğunda, aşkı anımsadı...ama hatırlayamadı...

Yalnızlığın kıyısında kenara itilmiş bir ben var,
Okyanusların derinliklerinde bulunmayı bekleyen.
Lazım gördü kalbi sevmeyi, görmediği, duymadığı diyarlardan birini
Lakin var mıydı öyle biri? Olsa da sevmeyi bilmez ki kalbi...
Ay'ı izledi, Güneş'i izledi günlerce, kalbindeki sızı dinmedi
Razı geldi mahpus olmaya bu yollarda, yalnız başına yetindi
Issız oldu aşkın yolları, yıllar boyunca uğrayan olmadı
Neresindeydi tükenmişliğin, hangi evresiydi bu?
Dayanamadı, yaşayan bir ceset oldu kaldı
Aşkın yollarında...


Kayboldum Aşk Yollarında...