[Brittle ✓]

Orhan nasıl bir Sare ile karşılaşacağı hakkında en ufak bir fikri olmadan gelmişti yanlarına.. Sare’yi karşısında bitkin, yorgun, ruh gibi görünce kendinden bir kez daha nefret etti.
Masaya geldiğinde kızların ikisi tepkisiz bir şekilde bakmakla yetindiler.

-Selam..

diyerek sessizce boş sandalyeye oturdu. Nur :

-Hoş geldin, Sare’nin sana söyliyecekleri var.. Ben kalkıyorum.

Diyerek kalkıp,çantasını aldı . Sare’den tarafa geçip omzunu sıktı :

-Görüşürüz canım ,ararım seni..

Nur uzaklaşana kadar ikisi de sessizce oturdular. Sare bakışlarını Nur’un gittiği yönden çekip denize doğru çevirdi.. Yine alt dudağını ısırmaya başlamıştı. Uzaklara dalmıştı.Düşüncelerini toparlamaya çalışıyordu.Orhan kaçamak bakışlarla onu inceliyor ve iki ay gibi bir sürede gerçekleşmiş olan değişime kaygılyla bakıyordu. Sessizlik can sıkıcı boyuta varmıştı.
İlk sözü söyleme cesaretini Orhan gösterdi;

-Ne zaman döndün?

Sare Orhan’ın sesini duyunca sıyrıldı daldığı düşüncelerden, hafifçe çevirdi başını.. Gözlerini göğüs hizasına sabitledi Orhan'ın.

- Dün.. Yarın TUS var.

-Doğru.. Unutmuşum tamamen çıkmış aklımdan..

Her ikisi de konuşmuş olmak için konuşmakta.. Oyalanmaktaydı.. Asıl konuya nasıl gireceklerini bilmemenin verdiği o belirsizlikle adeta doğum sancısı çekmekteydi..

-Döndün ama artık dimi?

Diye sorunca Orhan, Sare inanmamazlıkla öfke saçan gözlerini kaldırıp baktı:

-Şaka mı yapıyorsun sen!

-Hayır yani İstanbul’u kast etmiştim..

diye cevap verdi suçlu suçlu..

-Tercihlerimde İstanbul asla olmayacak!.. Senden en uzak neresi ise oraya gideceğim...

Orhan içine oturan o kayıp duygusunu bastıramadı ve hayatının hatasını yaptı.. O an bunu bilmese de ilerde hep hatırlayacaktı ve içinde hep o kaybolmuşluk duygusunu en derinde hissedecekti.

-Bile isteye sana zarar vermişim gibi davrandığının farkında mısın sen? Kendimde değildim.. Bilerek yapmadığımı en iyi senin bilmen lazım.. Altı yıl boyunca ben sana elimi sürdüm mü.. İstemediğin tek bir şey yaptım mı? Aklım başımda değildi..

Sare duyduklarına inanamıyordu. Orhan’ın sesinde hissettiği kızgınlık onu çileden çıkarmaya yetti..

-Beni mi suçluyorsun sen!

-Suçlu aramıyorum.. Zaten evlenmemize ne kalmış şurada.. Seni ne kadar çok istemişim ki az kendimi kaybedince duramamışım.. Olan bu.. Ya insanlar birlikte oluyor. Beraber yaşıyor. Üstelik bunu keyif için yapıyor.. Senin tercihin farklı diye ben rahip gibi yaşadım gıkımı çıkarmadım.. Sevdim çünkü.. Ama sen ilk hatada çizdin direk beni.. Hiç mi sevmedin sen beni.. Ben sana dokunmak istediğim her defasında benden cüzzamlıymışım gibi kaçarken bir başkası bir geceliğine de olsa benimle mutlu olmayı seçebiliyor...


O sinirle söylediği sözler bir kez çıkmıştı artık ağzından.. Söz ağızdan çıkana kadar sahibi sensindir ama söz çıktıktan sonra sahiplik sözlere geçer ya hani.. tam da öyle oldu.. Sare yanlış mı duydum diye dikkatle bakmaya başladı.. Kulakları onu yanıltmış olmalıydı;

-Ne dedin sen? Biriyle birlikte mi oldun?

Orhan daha fazla kaçamayacağını anlamıştı. Zaten sonuca bakıldığında da kaçabilme gibi bir şansının olmadığını da biliyordu. Sare’ ye bugüne kadar hiç yalan söylememişti. Onu kaybetmek pahasına da olsa yine söylemeyecekti.

Sarenin sorusu üzerine Hülya ile olan beraberliğini ve bugün aralarında geçen konuşmayı anlattı ve haberi verdi.

Sare anlatılanları gözleri hayretle açılmış bir vaziyette öfkeyle , pişmanlıkla dinlemiş tek bir tepki dahi vermemişti. Orhan sözünü;

- Öğrendin işte.. Senden sonra ne hale geldim anlamışsındır herhalde.

Diye bitirince, Sare tek söz etmeden yerinden kalktı, çantasına uzandı..

-Sare.. Gitme lütfen.. Konuşalım.. Birlikte bir çözüm buluruz..

-Konuşacak bir şey yok.. Git ne yapman gerekiyorsa onu yap.. Benden ırak Allah’a yakın..

diyerek giderken Orhan;

-Sen ne söyliyecektin bana.. Konuşmak istemiştin..?

Sare bir an dönüp son bir kez uzun uzun baktı gözlerine.. Soğuk ve uzaktı bakışları..

-Hiç.. İstanbul’u seçmeyeceğimi ve seninle bir daha görüşmek istemediğimi söylemek içindi. Son bir kez görmek istedim. Hepsi bu..

Orhan’ ın cevabını beklemeden hızlı ve kararlı adımlarla uzaklaşıp gitti.. Orhan hayal kırıklığı, pişmanlık, öfke ve terkedilmişliği ile kalakaldı...