Yaşanmışlıklar mı büyütür insanı yoksa durdurulması mümkün kılınmayan zaman mı?
Büyümek mi korkutuyor beni.. yahut sorumluluklarımın artması mı?
Belkide çocukluğumu yitirişimdir içimdeki en büyük endişe.
Geri gelmemek üzere veda edilen çocukluğum...!!

Ele avuca sığmayan umut dolu hayallere kapılırdım kimi zaman..
Bir misket kazanmanın mutluluğu paha biçilmezdi.
Koşarken düşüp yaralanan dizlerim acıtmazdı canımı...
Gülüp geçerdim.

Şimdi büyüdüm..
Yaralar dizimde değil yüreğimde artık.
Içimde dinmek bilmeyen sızı..
Enkaz ortasında kalmış gibi benliğim ruhum..

Boğuluyorum..
Geride bırakmış olduğum hayata bakmaktan akan zamanı unutuyorum.
Dilimin ucunda tek bir hece ile yaşıyorum.
KEŞKE.. KEŞKE hiç büyümeseydim.