Hoşgörü.

Hoşgörü vardı bir zamanlar hayatımızda. Oysa şimdi o hoşgörü denilen İslam’ın emri gitti, yerine boşgörü denilen ne olduğu bilinmeyen bir şey girdi hayatımıza.Peki sizler samimi misiniz? bu devre ayak uyduranlardan yani samimiyeti kaybedenlerden değilsiniz değil mi? Öyle bir devirdeyiz ki; imtihanlarımızdan biriside samimiyet. Az bulunan ama tükenmeyen bir durumdur. Ve hatta çok istenen ama elde etmesi zor olan.Saatlerce bıkmadan usanmadan gökyüzüne bakabiliyor muyuz? Veyahut bir çiçeğin kokusunu ciğerlerimize kadar çekebiliyor muyuz? Mendil satan o çocuklara merhamet nazariyla bakabiliyor muyuz? Ve ondan mendil alirken adını sorabiliyor muyuz? Üzülüyor muyuz onların o haline, dua ediyor muyuz onların o haline ?Peki bir ayet bir hadis duyduğumuz zaman kulak ardımı ediyoruz veyahut ümitle birlikte korku da kapliyor mu içimizi?Annene sımsıkı sarılırken ne hissediyorsun? Babanızın ellerini öperken ya.. baba bir kerede şu kolların bir sarsa bedenimi. diye geçiriyor musunuz içinizden?geleceğine kalpten inanıp dua ediyor musun?
Hayattaki imtihanlara tabii tutulan insanlık için başta kendin sonra ailen, çevren ve müslüman kardesin için dua ediyor musun?