Nasıl anlatsam bilmiyorum

Bu rüyadan hiç uyanmayacak mıyım…

Yoksa sonsuz araflar da mıyım,

Sanırım yine yanılıyorum…

Çünkü,

Gözlerimi açtığımda yine o acı gerçeklerle karşılaşıyorum.

Sensizlik, çaresizlik, umutsuzluk, kayboluş…

Sözün bittiği yerde umutlarda tükeniyor.

Kelimeler yetersiz kalıyor.

Dökemiyorum sözlerimi kağıda.

Bu seferde,

Kalemin kömürünü heba ediyorum diye üzülüyorum…

Hayatın anlamına yüklenen tüm cümleler

Bir anda kayboluyor.

Sanki onca geçmişi biz yaşamadık,

Biz dökmedik o göz yaşlarını,

Biz el ele yürümedik o nisan yağmurlarında..

Ne acı,

Hatırlamamak tüm geçmişi…!

Neyse:

Sanırım sözlerin bittiği noktadayız.

Sen Git derken,

Ben kalmak için göz bebeklerine bakarken,

Nedir bu umursamamazlık,

Nedir bu inat,

Bu gözyaşı,

Biz değil miydik,

Bu yola baş koyan.!

Hangi tozpembe yalanlar aldı seni benden..

Hangi süslü sözlere kandın,,,

Hangi boyalı düşler aldı seni benden..!

Şimdi söyle hangi gerçek,

Hangi dua,

Hangi dilek ağacı,

Ve,

Hangi yalan seni bana geri getirir…

Bu duyarsızlık neden…

Ah bu çaresizliğim,

Başı boşluğum..

Ve senin bu taş yürekliliğin..

Bu nasıl bir karardı.

Ne zaman karar verdin de gittin.

Şimdi kimler sarıyor o belini.

Deşifre etme asla sevgimizi.

Bizi elin masasına meze etme…!