| İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..! | | Bu gece umut dolu şeyler yazmak istemiyorum. Motivasyon konuşması umrumda bile değil.
Sadece "normal" olmayı istedim.
İşe gidip gelmeyi, güzel giyinmeyi, güzel şeyler pişirmeyi ve güzel sevmeyi/sevilmeyi.
Bu kadar basit bir denklemin içerisinde nasıl boşluklar oluşuyor anlamlandırmak zor. İnsanların kafasının içini özümsemek kördüğüm.
Avaz avaz bağırmak gerekirken sesini çıkarmamak çile.
"Ben de buradayım" diyememek ve var oluşunun niteliklerini kaybediyor oluşunu hissetmek eziyet.
Tüm hücrelerim çekili ve düşlerim bir girdabın içinde.
Söyle sonsuzluk, ne zaman tanışacağız?
|