Herkesin bir hikayesi var bu hayatta.
Benimde var...
Hor kullanılmış eksik bırakılmış yarım bir hikaye.
Susturulmuş çığlıkların, örselenmiş duyguların, kırılan dallarımın olduğu bir hikaye.

Sizinki nasıl bilmem ama, benim unutmamak için tüm benliğim ile sarıldığım anılarım var.
Yada unutmak için kendimi hırpaladıklarım.
Unutursam yok olurum, unutmazsam bununla nasıl yaşarım dediklerim.

Hayatıma anlam katanlarda oldu, içine edip gidenlerde. Yutkunamadığım anlarım, içime akıttığım hıçkırıklarım, sabrı giyinip üzerime gecenin ayazında sabahı ettiğimde oldu.

Bazen kimsesizlik çöküyor sol yanıma.
Kimselere diyemediğim hicranımla kavruluyor yüreğim.

Sağ salim çıkarmıyım bu hikayeden bilmiyorum ama yolum uzun ve ben yürümeye devam ediyorum.

Acıta acıta yürüyorum.
Dinlenmeden.
Soluklanmadan.
Bir ağacın altında gölgelenmeden.
Yazın sıcağına, kışın ayazına aldırış etmeden...