09 Mayıs 2020, 13:28
|
#1 |
|  Sait Faik Abasıyanık - Evime Dönüyorum
 EVİME DÖNÜYORUM
Adımım düşünüyor… Anlatılmaz ki sözle;
Bin bir ateşten dilli yangınken sönüyorum…
Bir harabe yüzüyle, balmumundan bir gözle,
Sararmış caddelerden evime dönüyorum.
Düşmüş yanına eli, bir tutam buğday gibi.
Bir çocuk uyuyordu işportanın başında;
Avizeler yakıyor caddeler saray gibi;
Bir anne dizi hali kaldırımın taşında.
İçimden: “ört!” dediler, örtüverdim üstünü
Bir çuval parçasının çıplağı belirince.
Vuruyor fenerlere şimdi, ağaran günü,
Ne gece… Ne canından bıkmış, hiddetli gece…
Son ışıkla, bitiyor gözümde sivilceler
Şimdi dövüşüyoruz, gecelerle, taş taşa…
Hasreti sabahımın ak başımda geceler;
Evime dönüyorum, rüzgârlarla baş başa…
“Köprü”den ilk camie, son canımla kavuştum;
Bakın, başım düşüyor , kapadım gözlerimi.
Sert taşlara can veren sanatkârla buluştum;
Geceler hakkediyor mermerleşen derimi…
Dur! Durdu… O gürültü kaçıyor son paramla.
İşlek bir cadde gibi sabahla sönüyorum,
Kapanmayan gözümle, kapanmayan yaramla,
Kızaran caddelerden evime dönüyorum.
(Varlık, 1 Temmuz 1954)
Sait Faik Abasıyanık
(1906 - 1954)
________________
Doğallığın verdiği huzuru, doğal olmayan yollardan arama. Çünkü sadelik, sahtelik sevmez. |
|
| |