Bendeki Sen
Çok duygusalım şu sıralar. İçimi sana dökemiyor olmamın acısını satırlardan çıkarıyorum. Yazıyor, yazıyor okuyamayacak olmanın gerçekliğiyle yüzleşince siliyorum. Biriktim, söylenmemş olan cümlelerin ağırlığı var içimde ama tek çare susmak biliyorum.
Yazmayı hep çok sevdim bilirsin. Ama en çok sen okuyunca anlamı oldu kurduğum cümlelerin. En çok sana yazılmış satırları yakıştırdım kalemime. Sen de yazmayı ne çok yakıştırırdın bana. Hep kurmayı hayal ettiğim o kütüphanenin bir rafında benim de kitabım olacağına en çok sen inanırdın. Heveslensem de cesaret edemedim hiç. Benim kalemim bir seni yazardı, yüreğim seni yansıtır, mürekkebimden sen damlardın. Sana yazılan her kelime, her satır en özeldi. Bir bana aitti, okuyan anlamazdı seni ben gibi bilirdim.
Artık yazamıyorum eskisi gibi. Kalemim kırık, mürekkebim tükenmiş. Sanki bütün ilhamım da seninle gitmiş gibi. Şaşırmıyorum senden sonra uykularım da terk etti beni.
Uykularım kaçtığında odamın camına çıkamıyorum artık. Evden dışarı çıksam köşeyi dönünce yine seni görecekmişim hissi.. Oysa artık aramızda 2 sokak değil de koskoca 2 şehir varmış gibi..
|