| İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..! | | adının dudaklarımdan düştüğü günü hatırlıyorum.dudaklarımdan aşağı
kelimelerin anlamını kaybederek düşüşünü,beraberinde beni de
sürükleyişini,bir uçurumdan uçtuğumu hissetiren suratıma çarpan rüzgarı.unutmaktan
öte bir eylemin boşluktaki yankısını.çakılma korkusunun yerini alan
düşmeye alışmanın rehavetini ve ismini son kez söylüyorum diyerek benden
sonra dudaklarımın da senin tarafından terkedilişini...hepsini
hatırlıyorum...
ben o kör uçurumların kenarında mutluluk aradım.çocuk oldum
ve umut yetiştirdim.belki bu yüzden bu kadar yüksekten düşüyorum adının
yanında.
...ben hayatı kayan bir yıldız gibi son umutlarını köklerinden
koparmış aşağı düşüyorken,kollarına kavuşmayı utanmadan hala
dileyebiliyorum.
söylesene bebeğim yoksa
bir daha nasıl mutlu olmayı bekleyebilirim?
________________
bende dahil bilmiyorum aga ne zaman başladı, ne zaman bitti.. / neyi ne kadar sevdiysem, o kadarı gitti. |