Bir olanı arar durur insan hayatında binlerce insan içerisinde.
Çoktur etrafında insan ama yapalnızdır ruhun kalabalıklar içinde.

Gün gelir ki; kimsenin anlayamadığını düşünürsün,
yara alır yüreğin yapılan haksızlıklarla.

İşte böyle bir zamanda daha çok ihtiyaç duyar insan
kendi gözleriyle hayata bakan bir başka insanın varlığına.

O birdir, tektir hayatında, yerine kimseyi koyamayacağındır,
yerini başkasıyla dolduramayacağın.

Hiçbir şeyle satın alamayacağın.
Bir yürektir özlenen, bir kuş gibi ürkekçe ellerinde.

O, bir limandır, fırtınalardan çıkmış gönlünün sığındığı,
sakin ve asude.
Bir dünya değerindedir, öyle kıymetlidir o.
Öylesine sevgilidir gönlüne.

Bir çölde günlerce aç, susuz ve perişan kalmış bir insanın hali gibi bir damla suya bir lokma ekmeğe duyulan hasret misali…

Kapıları kapatmak istersin o zamanlarda dış dünyaya ve sığınmak bu sıcacık,
sevgi dolu yüreğe…

Hani ruh ikizi derler ya, öyle işte…
Nedir sevmek öyleyse?
O, bir tek olanı aramaktır binlerce can içerisinde…
Seçebilmektir sevmek, en seçkin olanı, yüreğine

Kâinatın esrarlı perdelerini birer birer indirebilmektir birlikte.
Sorgulamaktır cesurca soru işaretleri bırakanları beyninde.
Şifreleri çözmektir belki de, çözebildiğince…

Sevmek, sevdiğini hatalarıyla, yanlışlarıyla birlikte kabul edebilmektir,
ama öylece bırakmak değil.

Kendini düzeltebilmektir O’nu düzeltmeğe çalışırken bile

Seni bu yolun sonuna kadar seveceğim” demek değil,
diyebilmek Sonsuzluğu en güzel şekilde yaşayabilmek için çaba göstermektir birlikte…