ZULMÜN BÖYLESİ
İlkbaharda güller yerine,
Kan kokusu geliyor esen rüzgarla
Dallarda şakırdayan bülbül yerine,
Feryatlar yükseliyor olan sabahla.

Bak bu baharda zambak açmıyor
Etrafa renkler koku saçmıyor
Gülmüyor yüzler gözler ağlıyor
Vatan terk edilip göçler başlıyor.

Yurdundan edilmiş hasretli gözler
Yardım gelecek diye aç susuz bekler
Semaya kalkmış titriyor eller
Biçare kalmış mahzun gönüller.

Yorgun ve çaresiz mahzun bir bakış
Birde zalimlere edilir alkış
Yeter dur ! diyecek kimse kalmamış
İnsanlık geçmişten hiç ders almamış?