14 Nisan 2020, 21:02
|
#8 |
| |
| İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..! | | yeniden doğmaya çalışmak yerine, neden büyümeyi düşünmüyorum bilmiyorum. bildiğim şey içimde bir ruhun olduğu ve matruşka misali içimdeki benlere hayat verdiği. o matruşkayı her açışımda o giderek küçülen ve öz'ü çıkan bedenlerin doğumunun acısını hissettiğim kadar çığlıklarını da duyuyorum. hiç birine ulaşamıyorum sadece. güven duygusu işte.. bir yerlerde bana olan güvenlerini kaybetmişler, hepsi bir yerlere saklanmış da bir araya gelip de bütün olabilme ne onlara ne de bana imkansız gibi geliyor..
oysa ki ben onların varlığını kendi yolumda kılavuzum eşliğinde ilerlerken kabul ettim ki. bugüne kadar o inkar ettiğim acıyı ve çığlığı hissetmek duymak için kendime izin verdim. acaba nerede ve nasıl o güveni kaybettiler diye sordum hep kendime, ben olmuş olabilir diye okudum, belki bulurum diye kelimeler bakındım, yazdım, sildim; geçmiş kodlamalar, yaşanmışlıklar, savunma mekanizmaları, dirençler, inkarlar ya da adı her ne ise işte.
ruhumu arıyorum şimdi, çocuk ruhumu, kendimi. başka insanlara temas ettiğimde hissettiğim, rüyalarımda gördüğüm, kelime tınılarında duyduğum ama bugüne kadar kabul etmediğim ruhumu, kendimi..
halbukisi hep bir ses bana bunları işaret ediyor, gösteriyor, duyuruyordu. zamanı gelmemişti belki de... belki de hazır değildim bilmiyorum o karanlıkta sıkışmış kendimi bulmaya, görmeye, duymaya. bugün bildiğim, hissettiğim bir şey varsa o da halihazırdaki kaçışıma rağmen kendimi aramaya ve bulmaya hazır olduğumdur, dağılmış matruşkayı "bunu ancak bir insan toparlar, bunu ancak ben toplarlarım" konumuna getirmektir.
kararım teeee ilk yıllarda verdiğim örnek kibrit misali, ya o matruşkayı yakacağım ya kendimi ısıtacağım.
________________
bende dahil bilmiyorum aga ne zaman başladı, ne zaman bitti.. / neyi ne kadar sevdiysem, o kadarı gitti. |
|
| |