Gülizar, dokunsalar ağlayacak. Dokunsalar yanacak. Bir dokunanı olsa Gülizar’ın, ah bir dokunanı olsa… Bir dokunanı olsa Gülizar mum olup eriyecek, Aslı olup yanacak. Pencere önünde… Ayın şavkı yüzüne, dünyanın acısı yüreğine düşmüş. Diline de türkü… Türkü Gülizar, Gülizar türküdür artık. “Madem beni böyle bırakıp gidecektin de soysuz, neden doğru yoldan şaşırttın beni, neden alıp geldin buralara?” diye söylenir Mayil’e. Bir sitem ancak bu kadar içten, bir sitem ancak bu kadar sevgi dolu olur. Bir kızgınlık, ancak bu kadar yürek talanıdır. Kızması da sitemi de sevgisinden… Tek başınalığından… Kimsesizliğinden… Kırık belli yılan olmasından… Kara tren olmasından… Sevdiğinin ölümünden…
Başını omzuna dayayacağın kimsen yoksa hayat, insanı çabuk pişirir. Dayanacak omuz bulmayan baş, daha dik durur. İnsan, tek başına yaşamayı da öğrenmeli kırık belli kadın; hayat, tek başına da göğüslenmeli. Acı yok edilmezse yarını yok eder.
Gurbet eski bir yaradır, Gülizar. Çok eski bir yara… Ama gözyaşı döküp acınası durumda olmak, daha eski bir yaradır. Daha Murdar bir yara… Kalk Gülizar, kalk düş yollara.
Büyük acıların var. Tamam. Tamam da Gülizar, senin bir türkün var. Türküsü olan kadın çok azdır. Bunu unutma. Senin bir türkün var. Sen istersen eğilmeden hayatını sürdürürsün. Sen istersen büyürsün; kalbini, bilincini sen istersen doldurabilirsin Gülizar. Sen iste yeter ki. Böcek olma yeter ki… Utanılası bir şey böcek olmak… Çok murdar… Çok…
Amma velakin…
“Madem soysuz gönlün bende yoğudu
Neden doğru yoldan şaşırdın beni?”
Ben seni anlarım Gülizar, seni ben anlarım da nasıl anladığımı sorma ama. Ben anlarım. Akşamlar var ya Gülizar, akşamlar… O akşamların gözü kör olsun.
Ezcümle ha söyle de söyle!