Çaresizliğin satır aralarından sesleniyorum sana.
Kimsesizliğin tokat gibi yüzüme vurduğu anlarda parmak uçlarından sızan su damlalarından biriktirdim gözyaşlarımı, kahkalarımla boğduğum kaç sessiz çığlık var bilmiyorum.
İstanbul diyorsun ya bir kez daha aşık oluyorum sana. İki yakasını bir araya getirmeye ramak kala kendi ellerimizi yine kendimiz tutuyoruz..
Ellerine dokunabilsem buz keser bedenim, bakışlarına yakalansa bakışlarım yangın çıkar.
Şahit olsun İstanbul bize..!
Kimsesiz yanlarımızı tamamladığımızı yazsın sokak başlarına aşıklar.
İntihar eden onlarca hayali yüzdürelim boğazında kağıttan yaptığımız gemilerle.
İki dudağından dökülsün her adımım ve yaşanması gereken herşey sana dair olsun.
Sana ait ne varsa sahiplenebileyim..!
Kanıyorum görmüyor musun.?
Yalnızlık dönüyor etrafımda, çaresizliğim almış başını gidiyor.
Neyi tutsam elimde kalıyor..
Paramparça ellerim hayat yarasından görünmüyor, kalbim kırık dökük.
Parmak uçlarım nereye dokunsa yangın oluyor, kül oluyor bedenim.
Yok oluyorum ve ben bile farkında değilim..
Mutluluğum elinden şekerlemesi alınmış bir çocuğun ki kadar sahipsiz şimdi.
Söyle,
Sahiplenebilir misin beni şimdi.?
..
@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]
, yansımaları böyle dile geldi..
Olmuş demek az olur-du, idare et olur mu..?