Sönmeyen Köz - (Şiir) - Gülümse
SÖNMEYEN KÖZ
Dumanı tüterken bir bardak çayımın,
Koyu bulutlarla dolu gökyüzünü izledim
Gönlümde yer etmiş köz dolu sızımın
Açık pencereden esen rüzgârla
Az da olsa serinlemesini bekledim
Oysa her esinti közü daha çok alevlendirdi
Ben de tezatlarla dolu ruhumun bu esprisine gülümsedim
Ne öfkem var ne kırgınlığım
Ayağım takıldı düştüm sevdana
Ama biliyorum bu benim en güzel sakarlığım
Acın bile şerbet,
Adın ise gurbet,
Ruhuma saldığın yangın bile cennet…
Hepsi birlikte tarumar etti benden ne varsa
Yeni bir ben doğdu, senin de içine katıldığın…
Seni şimdi alsalar ellerimden
Patlama sonrası kovan gibi boş kalırım
Zamana sardım şu aralar
Artık daha yavaş akıyor sanki
Sen mutlu oldukça uzayan bir mutluluk
Sen üzüldükçe nefes aldırmayan bir yoksunluk
Dizginlenemez cesaretim bir gülüşüne bakar
Yüzün gülmediğinde
Geçmeyen her saniyeden intikam alırım
Yaşıyorum senli günleri
Hiç bitmeyecekmiş gibi sayarak
Derin fısıldayışlarla adını sayıklıyorum
Duymuyor olduğunu umursamayarak
Hüküm sürüyor yalnızlığımda
Engelleyemediğim varlığın
Sen gelmesen de ben hayaline uzanırım…
Emin ol, sen bile seninle
Benim seninle olduğum kadar birlikte olamazsın
Çünkü ben her gün,
Ama her gün seni yaşarım
Dışarıdaki yağan yağmurla değil
Aşkınla ıslanır
Dudaklarımı elimdeki çay yerine
Adınla ıslatırım…
Konu Gülümse tarafından (18 Eylül 2021 Saat 16:08 ) değiştirilmiştir..
|