bir tartışma sürekli can acıtma eksenine savrulursa oradan bir üretkenlik çıkmaz. sen benim canımı şu kadar yaktın, bende senin canını şu kadar yakacağım. bu tuzağa zaman zaman hepimiz düşebiliyoruz elbette. çok feci ve ilkel bir şey bu. ben buna haklı çıkma şehveti diyorum.

haklı çıkma tutkusu insanı muhattabına karşı körleştirip, sağırlaştırıyor. haklı çıkma arzusu yerine şunu koymamız lazım. haksız çıkabilme cesareti. bu düşünce ve durum insana olgunluğu da beraberinde getiriyor. yanılmayı göze alamayanlar, hayattan eksik ders alırlar. her hatamda, her yenilgimde ve bunu yaptığım her seferinde bişey öğrenirim diyebilmek mühim.