Sigara kokusu sinmiş üzerime. Parmaklarım titriyor, sevdiğim kadının kan lekesi var kalbimde, yüksek sesler duyuyor kulaklarım, çok yüksek sesler. Aynalara kırgınım biraz. Yüzümden tiksiniyorum sanki. En çokta ellerime kızgınım, usanmıyorlar duvarları yumruklamaktan. Kafamın içinde dönen tilkileri öldürmekten yoruldum, ben artık cinayet işlemek istemiyorum. Galiba aklımı kaçırıyorum... Bazen pencere kenarından dışarıyı izliyorum. Bahçede çığlık atan beyaz elbiseli erkek çocukları var, çok korkuyorum. Annem hemen alıp yatağıma götürüyor beni. Anne ben iyiyim diyorum, başımı okşayıp sürekli ağlıyor. Anlamıyorum. Gece uğultularım iyice arttı bu aralar. İlkokuldayken arka sıramda oturan kız dişlerini sıkarak kullanırdı silgisini. Kocaman elleriyle önündeki kağıt yırtılana kadar silmeye çalışırdı. Neden bilmiyorum ama şu an onu düşünüyorum. Galiba aklımı kaçırıyorum... Hastane koridorları gibi kokmaya başladı ellerim. Ellerimi tutan biri olsaydı acaba devam eder miydi kötü kokmaya? Bilmiyorum. Bu sinir bozucu dünyada bir başıma sıkışıp kaldım sanki. Hiç uyuyamıyorum. Dün gece anneme "gözaltlarım mosmor oldu, beni neden gözaltına almıyor polis?" diye sordum, yine ağladı. Annem hep ağlıyor. Ben ağlayamıyorum. Biraz daha devam ederdim de, galiba aklımı kaçırıyorum. Aklımı kaçırıyorum. Aklımı kaçırıyorum. Aklımı kaçırıyorum...

Alinti *