5 Yaşındayken havuç kesmek istemiştim. Elimin üstüne havucu koyup kocaman bir bıçakla havuçla beraber parmaklarımı kesmiştim. Teyzem telaşla bağırırken ellerimi ağzıma götürüp parmaklarımı yaladığımı hatırlıyorum. Sonra bir daha hiç havuç yemeyişim aklıma geliyor.


9 yaşındayken bana bağıran öğretmenimi hatırlıyorum. Sonra yüzüne tükürüp sınıftan çıkışım gözlerimin önüne geliyor. İstediğim hiçbir şeyin alınmadığını hatırlıyorum. İstediğim her şeye sahip olduğum aklıma geliyor.


11 ya da 12 yaşındayken tekvando kursunda ceza yiyip 2 saat boyunca durmaksızın squat yapışımı hatırlıyorum. Sonra benim ceza yememe sebep olan çocuğun burnunu kırdığım geliyor aklıma.


Lise birdeyken kankalarımı ayartıp okuldan kaçtığımı biliyorum mesela. Sonra lise sondayken babamın arabasıyla yaptığım kazayı hatırlıyorum. Arabanın önü mahvolmuşken kendimi yoklayıp torpidodan çikolatamı alıp sendeleyerek arabadan çıkıp kaldırıma oturduğumu çikolatamı yerken benim için telaşlanan insanları gülerek seyrettiğimi hatırlıyorum. Hahah ilk kez ölümden dönmüş ve azraile hareket çekerek çikolatamı yemiştim ;d

Dövme yaptırmaya giderken camide allahım affet falan diye dua edişimi de hatırlıyorum. Dövmeyi yaptırdıktan 15 dakika sonra pişman oluşum hafızamda. Yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim naraları atıyorum. Bu kez pişman oldum fakat iflah olmam diye bağırıyorum.


Sanki benim haricimde benle konuşan farklı kişilikler var gibi geliyor. Fakat yazarken bu kişilikler daha çok ortaya çıkıyorlar. Şizofreni değil kişilik bozukluğu değil ama içimdeki sesleri konuşturmak bana haz ve keyif veriyor. Saatlerce karşılaştırma cümleleri kurabilir ya da birbirine tezat kelimelerle paragraflar doldurabilirim.

Şey gerisi mi ? Gerisi hep bulanık. Gerisi hep puslu...