Şehre yürümek kolay mı?​
Oturuyorum öylece.​
​
Havanın, denizin, denizdeki hareketin, dizlerime sürtünerek koşan çocukların, sessizlikle önüme bırakılan çayın, motor gürültülerinin,​
ıssızlık içinde korku doğurarak kayan yelkenlilerin, sağ omuzumu ağırlaştırarak ufka inen güneşin, ve gelip giden insanların​
hayata doğru kımıldatamadıkları bir varlığım şimdi..​
​
Yine de biri çıksa, nasılsın dese alışkanlıkla iyiyim diyeceğim..​
​
Kederli olduğum da söylenemez zaten. buna sebepte yok çünkü. Ne taze bir ölüye sahibim, ne felaket geçirenlerim var.​
​
Dedim ya oturuyorum öylece. İyi ki etrafımda kalbimi tanıyanlar yok. Ağırlıksız duran bedenimi küçümseyeceklerdi.​
Sonra da birbirlerine dürterek, ya da ilerdeki arkadaşlarına göz işareti vererek beni gösterecekler, “kalbini yok etmişin haline bakın,​
hınzır pek de pratik, belli etmiyor hiç” diyeceklerdi..​
​
Ama iyi ki yoklar.​
Yüzümü saklamayı düşünmeden durabiliyorum.​
​
Cahit Zarifoğlu, Yaşamak