|
İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..!
|
|
Öyle bir dönem ki görmek istemediklerinin gözüne sokulduğu, ötelediklerinin karşına çıktığı, önemsiz bir hadise dediklerinin aslında ne kadar önemli olduğunu fark ediyorsun.
Bunu nasıl daha önce fark edemedim diye kendine kızman da cabası.
Üstelik bu tekamül hadisesi de kitaplardan öğrenebileceğin, hayatına geçirebileceğin şeyler değil.
Dağın başında Budist rahip olmak kolay ne de olsa.
Şehre indiğinde hala sakin kalabiliyor musun mesela?
Hem kendini ihmal ettiğin için kızıyorsun hem de en çok şefkat görmek istediğin dönem.
Depresyon mu bu yoksa aydınlanıyor muyum soruları arasında mekik dokuyorsun.
Bi taraftan yalnız kalmak isterken diğer taraftan kalabalık olmak istiyorsun.
Öfkene sebep kendine göstermediğin özveri, sevgi ve şefkat.
Kendine hata yapma şansı vermediğin her an hayal kırıklığı yaşıyor kendine olan güvenini kırıyorsun.
Dışardan alınan hiç bir multi-vitamin gerçek bir dönüşüm sağlamayacak biliyorsun.
Çoğunlukla çok şanslı bazen de lanetli olabilirsin.
Şimşek çakar, gök gürler, yağmur yağar ve güneş açar. Hepsi göğe dair.
Şimşeklerini de güneşini de kabul ettiğin, itmediğin gün kendini %100 sevebiliyorsun.
Unutma %99 dan bahsedilen bir oran dahi kendini bütünüyle sevmediğin anlamına gelir.
Koyduğun sınırları, kalıpları, etiketleri kırıp kendin olduğun, kendini kabul ettiğin ve sevdiğin bir hayat daha yaşanılabilir.
Daha sürdürülebilir. Sonunda o yağmur bir toprağa düşecek, o güneş toprağa açacak.
Filizleneceksin.
________________
Too glam to give a damn
|