Ortaokul yıllarımda bir okul tiyatrosu grubuna alınmıştım. Eğitim hocamız,(yaşıyorsa, Allah daha nice uzun ömürler versin, öldüyse de mekanı cennet olsun.)

Fevzi Erdem diye hatırlıyorum bir bey efendiydi. Kendi yok Allah’ı var, adam gibi adamdı.

İçten, sevecen ve empati kurarak gönülleri feth eden bir yapısı vardı.

Öyle ki daha ilk günden “çocuklar bana öğretmenim ya da hocam diyerek aramıza resmiyet koymayın.

Bana abi diye hitap edebilirsiniz.Diyerek ilk gün öğretmen öğrenci arasındaki duvarı yıkarak gönüllerimize girip abi’miz olmuştu.

Gerçek bir abi olmasının verdiği rahatlıkla arada da olsa bazılarına aykırı gibi görünen sorular sormayı severdik.

Bir gün Fevzi abi diyelim ki sahne sırası bende tam sahneye çıkacağım, ama repliğimi yani ne diyeceğimi unuttum.

Öyle ya sonuçta ezber ve hepsinden önemlisi onca insanın karşısına çıkmanın verdiği heyecan var. O zaman ne yapmam lazım?Diye erdemce bir soru soruldu kendisine.

“Çocuklar demişti, şunu sakın unutmayın tiyatro sahnesi ile hayat sahnesi birebir aynıdır. Dünya’ya ilk geldiğimiz gün hiç kimse hayata nasıl başlayacağını bilemez.”

Ama Dünya’ya atılan ilk adımda hayat bize neyin nasıl olduğunu ya da olacağını gösterir. O yüzden size kalan o sahneyi hayat olarak görüp ilk adımı atmanız.”

Emin olun işin en zor kısmı unuttuğunuz rol değil sahneye atılacak o ilk adımdır....