Yıllar önce okuduğum ve beni derinden etkileyen bir hikaye ile sizlerleyim...

Çok uzun yıllar önce iki kır çiçeği birbirlerine aşık olurlar. Her bahar diğer çiçekler gibi onlarda açıp güneşe merhaba derler. Fakat bir bahar başlangıcı bu çiçeklerden biri diğerine; "biz diğer çiçekler gibi bu bahar açmayalım, kışın ortasında herkesin soğuktan kaçtığı karlı günlerde açalım ki, bütün doğa bize ait olsun" der ve ikiside o bahar açmamaya karar verirler. Biri açmak için kışın gelmesini ve karın yağmasını beklerken, diğeri o yaz açar. O gün bugündür, karda açan ve sevgilisini bekleyen çiçeğe "kardelen", sevgilisini yarı yolda bırakan çiçeğe de "hercai" denilir.


Bir Hercai'ye meftun olmak mı istiyorsunuz? O zaman yerle bir olmaya, belki de yana yana kül olmaya mahkumuz.. Güvenmemeli bir Hercai sevdasına. Kardelen olmayı kim ister ki? Kara kışın ayazın ortasında öylece yapayalnız.

Ve bir gün ille de aşık olacaksak birine ki bu kaçınılmaz Kardelen misali aşık olmalıyız;

Vefakar,
Dimdik,
Güçlü,
Cesur...

Unutmayın ki Hercai hep soldurur ve kendi açar durur.