İnsanoğlu bir çok konuda yoksunluğunu belirten davranışlar sergilemekte.
Bunların arasında nefret,sevin ve mutlulukta var. Fakat hangisini hakjıyla yaşıyoruz.
Hangisinde ölçü ayar kontrolünü yapa biliryoruz.Sanırım ayar konusu bize has bir kavram değil.
Bir başka ülkelerin milletleri bu hususta ola bildiğince duyarlı davranmayı ve yaklaşmayı becere biliyor.
Herşeyin Limiti olduğu konusunda bir türlü hem fikir olamıyoruz.

Zaman zaman bizi bizden almayı eksik etmeyen o hayalci yaklaşımımız.Çoğu zaman geçmişimizle yargılanışımız.
Bazanda bir hiç olsamıydık acaba yada dalında bir yaprak veya sahil kıyısında ki küçük bir kaya parçası.
Nedenlere takılmadan, keşkelere aldırmadan. Tadında yaşaya bilsek diyorum. Bak yine hayalci yaklaşyorum.
Ama bir çok gerçekleştirmek istediklerimizin öncesinde ufak çaplı bir hayalciliği de olmalı dimi.
Düşünsenize Suriye özgürleşiyor.Orta doğu da yüzler gülüyor.Dahası Ülkemin hiç bir yerin de kadınlar ölmüyor.
Afrika da yemende çocuklar açlıktan ağlamıyor.Bir gül dalından şikayet etmiyor.

Dünya nekadar da hzuzurlu olur dimi. Dönem içinde dışardaki dünyadan şikayetçi olup-
kendi iç dünyamıza kapatırız kendimizi, çünkü dışardaki dünya kötü acımasız, merhametli ve vicdanlı-
olan insanlar için bu dünya fazlasıyla gaddar.

'Vicdanını yitirmiş bir dünyadan başka nedirki cehennem' diyor yazarın biri.
Bu sözde biraz takılıp kaldım.Kötü olan yaşadığımız hayat mı?
Yoksa dünya içerisinde ki insanlar mı?
Sevmek lazım en güzelinden,özlemek lazım en hasret kokakanından, dertlenmek lazım-
bir çocuğun göz yaşından.