Hayatın acımasızlığından yakınır dururuz, esas acımasız olan bizleriz. Kendimizle olan kavgamız bittiğinde başkalarıyla etmeye başlarız. Sükûneti sağlamaya o kadar korkarız ki kendimizi o güzel huzura bırakırsak bunun ölüme eşdeğer olacağını ve aslında korktuğumuz şeyin yok olmak mı yalnız kalmak mı bilemediğimiz kıyamete bırakmış olacağımızı varsayarız.
Bilir misin huzur nedir?
Hiç ne olursa olsun dedin mi?