[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Yoruldum..
Uzun süre ayakta kalmak zorunda olmanın getirdiği bir yorgunluk bu. Tüm benliğimi ele geçirmiş bir güç fırlatıp duruyor ruhumu duvardan duvara. Oysa ne kadar da mutluyum ben. Çok hem de.

Bir adım daha atmaya dermanım yokken ne yollar aştım ben, hangi taşlara takıldı da düşüp soyuldu diz kapaklarım.. Geçmeyecek anladım.. Yaralarimdan öpmeyi öğreneli çok oldu zaten.

Bakıyorum da sağlam yıkılmışım be, güzel yıkılmişim, alnından öpülesi bir yıkılmak bu. Kafamın içindekileri duymamak için kalemimi susturdum önce her susuş gözlerimde söz oldu döküldü çığlık çığlık daha gelemeden dile.

İçimde saramadığım bir yara var üstünü kapatmaya çalıştıkça kanattığım. Her tebessümle dağlanan, korlanan, yüreğime harlanıp harlanıp saplanan bir demir gibi.. Zaten ondan böyle olduk ya sapasağlam, etten değil çelikten. İlk vazgeçilen olmak bunu gerektirir çünkü kolay değil kendini kandırmak, güçlüyüm deyip ağlamamak kimseye, tek başına yetmeye çalışmak..

Ama yoruldum Allahım.. Yoruldum.. Çok yoruldum Allahım..