27 Ocak 2021, 01:20
|
#1 |
| |  Umutsuzluğun Daniskası
İstanbul'u dinliyorum,kulaklarım tıkalı,gözlerim kapalı.
Her gün dans ediyoruz ölümle,fani hayatı.
Herkes gözlerini kaçırıyor birbirinden,bakışlarımız sakıncalı,duygular manalı.
En çok açılmasını istediğimiz kapı yine kapalı.
Sigaramı yakıyorum dumanına bakarak.
Hayatlarımızı karartıyoruz,bazen gülerek,bazen ağlayarak.
Kafamızda sesler dönüyor mahvederekten.
Bıktım her defasında dönen aynı terhanelerden.
Bir gün huzura ereceğiz,simsiyah gökyüzünün beyaz bulutlarında.
Bir gün nefes alacağız,kir ve toprak kokan dumanların arasında.
Bir gün ağır uykundan uyanacaksın,ölümün kollarında.
Merak etme,ölsen bile gözlerin gökyüzüne bakacak.
Her gün bindiğin otobüs belki son durağına bıracak.
Her gün sana güler yüzlü davranan insanlar,başında ağlayacak.
Her gün sana aydınlık gelen hava,sana karanlık gelecek.
Vaktinin dolduğunu anlayacaksın ama sadece ANLAYACAKSIN. Alıntı değildir.
________________ Yazar demiş ki sonra;
''Ben sadece böyle anlarda yazabiliyorum,ben olmanın dışında olduğumda yani,ben değilken.Çünkü;benim dışımda gelişen şeylerden benim içimde başka bir ben muzdarip gibi.
Benim dışımda birisi yazıyor,o yazar ben değilim,ben yazarım.'' |
|
| |