éxilé sur le sol au milieu des huées
ses ailes de géant lempèchent de marcher
Albatros-Baudelaire

vücûd iklîminin sultanısın sen

ve mutsuz sokaklarda dokundu.

çaresizliği metruk binalarımın.

ve çelimsiz kırantalar oturuyordu

kemerli girişlerin eprimiş mermer basamaklarında.

ve boz kaldırımlarda hap satan çingeneler

büyülü gözlerle çekiyorlardı kurbanlarını.

ve tepebaşının kaldırımlarında

çürüyen sevi

kokuşmuş dereciklerle sızıyordu

meyhane kapılarındaki birikintilerde yakamozlanan

neon süprüntülerine.

efendim derdimin dermânısın sen

özlenen düşüydün yaklaşan güzlerimin.

ve çiçek yosunlu saksılarımda kuruyordu birer birer.

ve sisler uzanıp soluk yapraklarına üşüyen pencerelerimin

resmini çizmişti gün sonlarının kızıl tuvallerine.

bi cismi nâtüvânın canısın sen

sîm haikularda arıyordum aşkımın dağılan anılarını.

ve uzun sofalarda çizilen kader ve yılgın eylül îmâsı

berkitmedeydi kalbime saplanan bıçaklarını hüznün.

içimde yitirdiğim kuğuların solgun ihtirâsı

ve ufuklarımda biriktirdiğim mücellâ ölüm...

efendim derdimin dermânısın sen

odun kesiyordum güney dağından

ve kömür yakıyordum ormanda.

yüzüm duman rengi toz ve kül lekesi.

şakaklarımda gri saçlar

ve on kara on parmağımda...

odun kesiyordum güney dağından

ve hiçbir şey bilmiyordu konuşanlar

ve bilenler susuyordu

ve kömür yakıyordum ormanda.

ve rüzgar fısıltılarıyla akıp

bitiyordu hayat.