Ey malik-i mülk-ü cihan
vahid ü kanhar
yoktur sana sani

işrak

yandım
ateşlerle dondu toprağım
ve ulandım hiçliğime
ardımsıra
işlediğim günahların yükü

ve geçtim
dayanılmaz acılarla
ırmağından

ve açıldı pencerem
bin ışıltılı bir seherin
koyaklarında
ve gördüm afakında çürüyen
günlerimin
ki raksetmedeydi aşkınla
gece gündüz
devinen gökler
ve gördüm o tanrısal adı
sırtında mı sırrında mı bilmem

ve apansız çoğaldı
çiylenen dallarımda göç kuşları
ve ilk nur
dökülüp özge dudaklarından
loş çağlayanlarıma
işittim ışıltılı sesini
derinliklerinde yüreğimin
'loş çağlayanların da ben'im'

işrak

ki sorguladın titreyen
görüntüleri yorgun akşamlarla
ve ben
geceyi gözlerken
kırışıklıkları arasından karanlık
denizin
soyut düş fırtınası
yükseltti gövdemi dalgaların
ak köpüklerine
işte oradayım, ve birden bire
ayakta ve cansız.

ve kazındı ömrümün boş
saatleriyle gölgelenen vücuduma
o ateş-i cihansuz