Bazenle başlayan bir hayat işte, bazen mutluluğu diliyorsun, bazen de bir gün bize de nasip olur diyorsun. Gece çökünce gökyüzüne insanın da içi kararıyor bir zamanlar gökkuşağı olan kalbin bir anda kara bulutlara dönüşüyor, nedir ki bu. Hayatın sana öğrettikleri mi yoksa insanların seni anlamaması mı? Bazen öyle oluyor ki gelmiyor kalbinden çıkan cümle dilinden dökülmüyor, atamıyorsun içindeki kin'i nefreti ne tuhaf değil mi gündüz aydın olurken içiniz karanlık, gecenizde imkanı olmayan bir gökyüzüne dönüşüyor, kara bulutlar şimşekler çakıyor, sanırsın şiddetli depremler , hayatını kaybeden hayaller ümitler oluyor, böyle işte insanın kalbi olanın vicdanı olanın, yüreği olanın içi böyle kalbi, yüreği böyle...