kendim
sabahı selamladığım günleri hatırlıyorum. insanın, kendini tanımak yerine göğü gözlediği kişisel zamanlarımda... birilerine kendimi anlatmaya çalışırken kendimden çıkıp kendimi izlediğim zamanları... günün birinde,aslında kendimde hiç olmadığımı anladığımda kimden bahsettiğimi bilmeden, şaşkın gözlerle etrafıma bakarken bir rüyanın, daha iyisi buğulu bir camın ardından görmeye çalıştığım adamın kim olduğunu, ne halt etmeye o sigarayı o kadar derine çektiğini, neyi özlediğini, kime benzemek istediğini nasıl olup da başkalarına anlatmaya çalıştığımı, buna nasıl cesaret ettiğimi hayretle gördüm.
nasıl, nasıl olur da... neye dayanarak, kime güvenerek..? ite kaka kelimelerin kabına sığdırmaya çalıştığın adam, işte orada, işte dışında, işte bir başkası... duvarlarını gördüğün bir evi anlatmaya çalışmak gibi bir şey. ocakta kala kala sapı kızarmış çaydanlığı tutup elini yakmadan, nasıl olur da yan odada oturan birine yaşadığın acıyı anlatabilirsin?
kendini anlatmak öyle... ya kendini kelimelere akıtıp sen olmaktan çıkacaksın... ya da kendinde kalıp öylece susacaksın. susmazsan, anlattığın bir başkasıdır.
________________
bende dahil bilmiyorum aga ne zaman başladı, ne zaman bitti.. / neyi ne kadar sevdiysem, o kadarı gitti.
|