Ne zordur insanın dilinin ucuna gelen kelimeleri dudaklarında durduruşu, tam söylemek üzereyken vazgeçişi, adımlarını geriye doğru atışı, gözlerini kaçırışı.
İçinden yüzlerce duygu geçerken ne acıdır insanın dilini düğümleyişi. Hayat ne çok söyleyemediklerimizden ibaret oysa. İnsanın korkularına yenilip iki kelimeyi dilinin ucuna getiremeyişi ne acı. Oysa söylemek, anlatmak, içini açmak yaralarının kabuk tutmasına engel olmak değil midir? Değil midir bütün susuşlarımızı gözlerimizden okuyan bir insanın varlığında hayat buluşumuz.