Sevdaya hürmet
İçimdeki sevdaya hürmeten susuyorum
bil.
yoksa hiçte çirkin olmayan gözlerin
aklıma geldiğinden değil.
gördüğün gibi sana yakışıksızlığı
bile yakıştıramıyorum
velhasıl sabahın ilk ışıklarını bile.
hiç uyanmayalım istiyorum
ayrılığa bir skor daha eklemeye
takatim yok.
Yani düşün, dile getirmeden düşün
henüz uyumadın, cennetle müjdelenmişsin
dudakların kıpkırmızı öpülmekten
ruhun atomdan hafif, capcanlı göz altların
her mevsim ağaçlar yeşil sanıyorsun
bütün şairler şiirlerine kavuştu
gökyüzünde her gece yıldızlar var
Azrail bile gelmeye üşenir zannediyorsun
sonra uyudun, uyandın.
zincirlemişler dört duvarından odaya
ayaklarını.
sonbaharda rüzgar esmez miydi?
kim çay demleyecek şimdi?
ayağa kalksam ne olacak?
yatağımı toplamayıvereyim, zaten bozulacak!
dışarısı mı? eminim kahverengidir.
gördüğün gibi, içimdeki sevdaya hürmeten
susuyorum.
ve artık görülecek güzellik kalmadı
biliyorum.
zaten sen gördüğüm en güzel şiir,
Tanrı da bildiğim en büyük şairdi.
gerisi heybeye.
|