Adını öğrenmiştim o gün. Bir deprem, bir fırtına, bir sel, bir yangın. Anlayacağın, bin afat sardı aklımın ücralarını. Yirmi dokuz harflik, mütevazi alfabemizin, yan yana gelmiş, birbirinden farklı beş harfi…

Beş harf ve bir kelime..
Bir kelime ve bir hayal..
Bir hayal ve bir umut..

Ve o gün, ilk kez çarpmıştım sana. Gözlerimin hakimiyetini kaybetmiş, gözlerine saplanmıştım. Elinde gofret, işten dönen baba görmüş bir velet gibi kala kaldım. Güldüm. Şaşırdım. Koşup da sarılamadım.

Bilmezdim; aşık olunana yabancı olmak ne zor şeymiş.
Bilmezdim; bir kelimenin, hayatı ve ölümü aynı anda taşıdığını.
Bilmezdim; kendimi bir başka insanda unutabileceğimi.
Adını öğrenmiştim o gün. Sonrasında… diğer her şeyi.