Karanlık gece çökerken içime,
Işıklar susar, kalbim konuşur.
Bir yalnızlık var, adını bilmediğim,
Ama beni benden iyi tanır.

Sokak lambaları bile yorgun,
Gölgem önümde, ben ardında.
Bir ses dolaşır içimde sessiz,
“Dayan” der, “bu da geçer zamanla.”

Karanlık gece dost olur bazen,
Kimse görmezken yaralarımı.
Yıldızlara emanet ederim
Söylenemeyen cümlelerimi.

Bir umut saklıdır en dipte,
Küller altında kor gibi.
Sabaha inat, gecenin kalbinde
Atar hâlâ yaşamak isteği.

Ve bil ki bu karanlık geçecek,
Her gece bir sabahı saklar.
En derin suskunluk anında bile
İnsan, kendine yeniden doğar.

Yazan:Gece