Gülüşünü ayrı, kendisini ayrı sevdiğim biri vardı. Artık yok buralarda. Ben o buradayken bile eksik kalmıştım; sağlığım, zamanım, içimde taşıdığım görünmez ağırlıklar yüzünden gitmek zorunda kaldım.
Oysa isterdim kalmayı; kalbimin değil, bedenimin sözünü dinlemeye mecburdum o günlerde.
Bende kalan tek fotoğrafı var. siyah beyaz... gülümsemediği... Belki de bu yüzden bu kadar uzun yaşıyor hafızamda; renksiz bir karede yarım kalmış bir yüz, insanın içini yıllarca sessizce çağırır.
Sevmek bazen dokunmak değildir; bazen bir hatırayı incitmeden taşıyabilmektir. Benim yaptığım da bu:
ne onu geri getirebiliyorum, ne de unutuyorum.
O artık bir sızı değil, hafifçe dokunsam da kırılmayan bir iz. Ben bu izi, kendi sessizliğimde saklıyorum. Çünkü bazen aşk, kalbine bir isim yazıp sonsuza dek saklamaktır; teslimiyet dediğin de, gidemediğine değil, içinde hâlâ usulca duran ışığa razı olmaktır.
@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]
hâlâ içimde bir ışık, ama artık yaklaşmadığım bir gökyüzü. Adı kalbimde, hikâyesi geçmişimde. Hepsi bu.